Κυπριακό Κέντρο Περιβαλλοντικής Έρευνας & Εκπαίδευσης – Κυκπεε
Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος επισημαίνει ιδιαίτερα ότι ο άνθρωπος οδηγείται σε αύξηση της πίστεως και άνοδο της αγάπης του προς τον Θεό μέσω ποικίλων και πολύτροπων σημείων, ανάμεσα στα οποία είναι και η «θεωρία των λόγων τῆς κτίσεως» (SC122, σ. 110). Γιατί δεν μπορεί να αποκτήσει κανείς αναφαίρετη την τέλεια αγάπη προς το Θεό χωρίς την πνευματική γνώση του λόγου των κτισμάτων της δημιουργίας (SC51, σ.58) μέσα από τα οποία «θεωρείται» ο γενεσιουργός και δημιουργός τους, ο Θεός. Η γνήσια σχέση του ανθρώπου με την υπόλοιπη δημιουργία προϋποθέτει την προσωπική ανακάλυψη του λόγου κάθε πράγματος, ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στην ευχαριστιακή χρήση του (SC96, σσ.388-390). Ο άνθρωπος εισπνέοντας τον αέρα που υπάρχει στη δημιουργία θα πρέπει να μπορεί να αντιλαμβάνεται τους λόγους των όντων και την ύπαρξη των σχέσεων μεταξύ τους αλλά και να δοξολογεί τον δημιουργό Θεό. Ο πνευματικός ορθόδοξος χριστιανός προσανατολίζεται σωστά απέναντι στη δημιουργία, αναπτύσσει μια σχέση αγάπης με τα πράγματα της δημιουργίας, μια σχέση αγάπης με τα ζώα, τα φυτά, τον αέρα, το νερό, τους βράχους. Η αμαρτωλότητα όμως αποτελεί ένα τεράστιο εμπόδιο που, αφ’ ενός εμποδίζει τον ίδιο τον άνθρωπο να προσεγγίσει με αγάπη τη φύση, αλλά και αφ’ ετέρου γίνεται αντιληπτή από τα ίδια τα άλογα δημιουργήματα και απομακρύνονται από τον άνθρωπο, εχθρεύονται και εναντιώνονται στον άνθρωπο. Σύμφωνα με τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς όσο ο άνθρωπος δεν έδειχνε τα νύχια του, η φύση δεν ήξερε ότι κι εκείνη έχει νύχια. Όταν ο άνθρωπος στάθηκε στην άκρη του Παραδείσου κι έδειξε τα νύχια του απέναντι στον Θεό, όλη η φύση σε μια στιγμή έβγαλε τα νύχια της κι άρχισε να πληγώνει τον άνθρωπο. Όταν κάποιος σηκώνει χέρι πάνω στον βασιλιά, τον μαστιγώνουν πολλοί υπηρέτες του βασιλιά και οδηγείται στο απέραντο σκοτάδι». Και αλλού μας λέει «Όταν οι άνθρωποι διψασμένοι αρπάζουν τον χρυσό από τη φύση, η φύση τους δίνει δηλητήριο σε μορφή χρυσού.
Όταν οι άνθρωποι, διψασμένοι αρπάζουν τη γνώση από τη φύση, η φύση τους δίνει παιχνίδι αντί για πραγματική γνώση. Ενώ όταν οι άνθρωποι με πραότητα, και εν ονόματι του Θεού, εν ονόματι του Νοικοκύρη της φύσης, ζητούν τα αγαθά που χρειάζονται, η φύση τους δίνει οτιδήποτε ζητούν». Ο ορθόδοξος χριστιανός κοντά στο Θεό, σύμφωνα με τον Αρχιμ. Αστέριο Χατζηνικολάου (σελ. 77), από τον εκκλησιασμό, τη θεία Κοινωνία, μέχρι και την πιο μικρή επαφή με τη φύση, έχει διαρκείς αφορμές χαράς. Μια ματιά στον έναστρο ουρανό, το πέταγμα μιας πεταλούδας, το κελάδημα ενός πουλιού, ένα μικρό λουλούδι με τα χρώματα και το άρωμά του, μπορούν να προκαλέσουν κύματα χαράς στο εσωτερικό μας. Ο ορθόδοξος χριστιανός που ζει την κοινωνία του Θεού, που όλα τα ζει θεοκεντρικά, αυτός όλα τα σέβεται, όλα τα χαίρεται, με όλα δοξολογεί το Θεό.
Απόσπασμα από το βιβλίο Βιοηθική του Περιβάλλοντος: Η ορθόδοξη προσέγγιση της κτίσης.
Ανδρέας Χατζηχαμπής (2015). Βιοηθική του Περιβάλλοντος: Η ορθόδοξη προσέγγιση της κτίσης. Λεμεσός: Εκδ. Κυπριακό Κέντρο Περιβαλλοντικής Έρευνας και Εκπαίδευσης, σελ. 101-103.
Κεντρική σελίδα Ορθοδοξία και Περιβάλλον
Βιοηθική του Περιβάλλοντος: Η ορθόδοξη προσέγγιση της κτίσης
