Κυπριακό Κέντρο Περιβαλλοντικής Έρευνας & Εκπαίδευσης – Κυκπεε
Εις τον προπτωτικόν παράδεισον οι πρωτόπλαστοι απελάμβαναν την παρουσίαν του ημετέρου Δεσπότου και πλουσιοδώρου Πλάστου των, εκείνην την ανεκλάλητον τρυφήν, εκείνα τα άρρητα κάλλη και τας ευμορφίας όπου είχαν τα άνθη του Παραδείσου, την αφρόντιστον και ακοπίαστον ζωήν, την συναναστροφή των αγγέλων2. Δεν υπήρχεν εις τον φυτικόν κόσμο (ούτε και εις τα ζώα βεβαίως) τίποτε το αποτυχημένον είτε από απειρίαν των γεωργών, είτε από άσχημον καιρόν, είτε από καμιάν άλλη αιτίαν, από αυτές που καταστρέφουν τα γεννήματα. Επίσης, δεν υπήρχε ακόμη ως εμπόδιο εις την ευφορίαν της γης η καταδίκη των πρωτοπλάστων. Όλα αυτά είναι αρχαιότερα της αμαρτίας, ένεκα της οποίας καταδικασθήκαμεν να τρώγωμεν το ψωμί μας «ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου» μας (Γεν. Γ΄, 19).3
Όμως ήρθε η πτώση. Ο άνθρωπος υποκύπτοντας στον πειρασμό αυτονόμησε την ύλη και τον κόσμο, λάτρεψε «τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα» (Ρωμ. Α΄, 25) και δουλώθηκε στην αμαρτία. Και ο κόσμος υποφέρει μαζί του. «Τῇ γὰρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλὰ διὰ τὸν ὑποτάξαντα» (Ρωμ. Η΄, 20).
Και η κτίσις «συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (Ρωμ. Η΄, 22). Ο άνθρωπος διετάραξε τις φιλικές και αρμονικές σχέσεις με το περιβάλλον του. Η αποστασία και η πτώση του ανθρώπου αποσυνθέτει και όλο τον φυσικό κόσμο. Επικρατεί πλέον και εις τη φύση η αταξία και η δυσαρμονία. «Ἥλιος ἀκτῖνας ἔκρυψεν, ἡ σελήνη σὺν τοῖς ἄστροις εἰς αἷμα μετετράπη· ὄρη ἔφριξαν, βουνοὶ ἐτρόμαξαν, ὅτε Παράδεισος ἐκλείσθη…» (Σριώδιο Κατανυκτικό, Κυριακή της Συρινής, Εις τη Λιτήν).4 Η γη από ευλογία έγινε κατάρα. Από το χώμα φυτρώνουν αγκάθια και αγριόχορτα (Γεν. Γ΄, 17-18).
Απόσπασμα από το βιβλίο Βιοηθική του Περιβάλλοντος: Η ορθόδοξη προσέγγιση της κτίσης.
Ανδρέας Χατζηχαμπής (2015). Βιοηθική του Περιβάλλοντος: Η ορθόδοξη προσέγγιση της κτίσης. Λεμεσός: Εκδ. Κυπριακό Κέντρο Περιβαλλοντικής Έρευνας και Εκπαίδευσης, σελ. 17-18.
Κεντρική σελίδα Ορθοδοξία και Περιβάλλον
Βιοηθική του Περιβάλλοντος: Η ορθόδοξη προσέγγιση της κτίσης
